🌗 Życie Jest Małą Ściemniarą Dzwonek

Pandora Hearts-Who is killing me? Warsaw Rise! Do you remember when, when the nazis forced their rule on Poland 1939 and the allies turned away From the underground rose a hope of freedom as a whisper Get in touch with Skazana_na_samotność (@czerwoneserducho) — 996 answers, 4727 likes. Ask anything you want to learn about Skazana_na_samotność by getting answers on ASKfm. Życie jest małą ściemniarą, wróblicą, wygą, cwaniarą. Plącze nam nogi i mówi idź! Nie wierz, nie ufaj mi! https://www.youtube.com/watch?v=z6jG8LxoeVI&list Życie jest małą ściemniarą. Interest. Travel Wall. Media/News Company. Sprytne pomysły. Movie. 1001 zdjęć zrobionych w odpowiednim momencie. Website. Gosia Siostra Bartka Kurka.Ma trudny charakter.Kiedyś miała świetny kontakt z bratem,ale gdy wyjechał do Bełchatowa i związał się z Natalią,kontakt się urwał.Jej pasją jest taniec i śpiew,dlatego potajemnie występuje w teatrze w Nysie.Ma 18 lat,jej najlepszą przyjaciółką jest Julia. The Sleep - Rage zobacz tekst, tłumaczenie piosenki, obejrzyj teledysk. Na odsłonie znajdują się słowa utworu - The Sleep. Życie jest małą ściemniarą. Interest. Znane piosenki. Music Chart. Vasco Electronics PL. Product/service. Baffi uczy i bawi. Teens & Kids Website 3oolk5. Od rana chodziłam zdenerwowana i strasznie rozkojarzona. Jak niby miałam z nim normalnie rozmawiać jak nie odzywaliśmy się do siebie dobre 3 tygodnie? Bałam się, że powie, że to koniec. Chociaż swoją nieobecnością na mojej osiemnastce wkurzył mnie strasznie to już dawno mi przeszło, chciałam znów poczuć ciepło jego ciała i mocny uścisk ramion. Od dwóch miesięcy nieustannie się kłóciliśmy byłam już tym zmęczona. Grzecznie poszłam do szkoły. Błąd. Na niczym się nie mogłam skupić, cały czas myślałam co powiem Bartkowi, co on powie mi i czy dalej będziemy razem. Z tych nerwów rozbolała mnie głowa i brzuch. -Widziałaś gdzieś Weronikę?- zapytała Ewelina. -W męskiej zmarszczyła brwi. -Co? -Co co? Wojtka szukasz to Ci mówię, gdzie jest. -Oberwałaś czymś dzisiaj? Przecież Wojtek już nie chodzi tutaj do szkoły. -O cholera, przepraszam. -Tośka wszystko w porządku? -Nie, Bartek ma dzisiaj przyjechać i się strasznie denerwuję. -Będzie dobrze, pamiętaj trening dzisiaj o i poszła pewnie dalej szukać Weroniki. Ostatnia lekcja była dla mnie prawdziwą katorgą, lubiłam fizykę ale nie kiedy się denerwuje. Nic do mnie nie docierało. Kiedy usłyszałam dzwonek kończący lekcję, żołądek zacisnął mi się w supeł. Nie mogłam odwlekać powrotu do domu bo musiałam coś zjeść i wziąć rzeczy na trening, miałam tylko półtorej godziny. Weszłam do szatni, zmieniłam buty, ubrałam się w kurtkę i pewnie wyszłam ze szkoły, "co ma być to będzie". -Tośka!!- serce mi zamarło. Pomalutku się odwróciłam. Na parkingu koło szkoły stał Bartek oparty o maskę samochodu. Niepewnie do niego Cześć. nastała niezręczna cisza. To dziwne dwoje ludzi którzy całkiem dobrze się znają i coś do siebie czują, nie umieją się dogadać, przykre. -Wsiadasz? Podwiozę kiwnęłam głową. Otworzył przede mną drzwi, obszedł samochód i usiadł za kierownicą. Jechaliśmy w milczeniu dopóki nie zorientowałam się że jedziemy totalnie nie w tym kierunku. -Gdzie jedziesz? Przecież to nie w tą Bartek nawet na mnie nie spojrzał, twardo patrzył na jezdnię. - Hello! Słyszysz mnie? -Cierpliwości. - okej. Zaczęłam się denerwować dopiero jak minęliśmy drogowskaz Nysa, właśnie z niej wyjeżdżaliśmy. -O 16 mam nie odpowiedział. Po 20 minutach jazdy zatrzymaliśmy się w jakimś lesie, niepewnie spojrzałam na Bartka, ale on delikatnie się do mnie uśmiechną najwyraźniej próbując mnie uspokoić. Wysiadł z samochodu, zrobiłam to samo. Silny wiatr rozwiał moje włosy, szybko odgarnęłam je z twarzy. Bartek zaczął zagłębiać się w las idąc wąską ścieżką, ruszyłam za nim. Po kilku minutowym spacerze poczułam pod moimi adidasami piach. -Powiesz mi wreszcie o co chodzi?- nie wytrzymałam, ale Kurek nie był chętny do wyjaśnienia mi tego tylko pociągnął mnie za rękę. Zza drzew wyłoniło się jezioro, dopiero jak stanęliśmy na samym jego brzegu Bartek na mnie spojrzał. -Po co mnie tu przywiozłeś?- zapytałam zanim on zdążył się odezwać. -Bo muszę z Tobą porozmawiać. -A nie możemy tego zrobić wieczorem? Za godzinę muszę być na hali. -Hala ważniejsza ode mnie? -Dla Ciebie jest na pewno ważniejsza niż ja. -Tosia odkąd wyjechałem do Kędzierzyna nieustannie się kłócimy... -Może to znak, że nie powinniśmy być przerwałam mu w połowie zdania. -Mówisz poważnie? Poddajesz się?- nie miałam siły na tą rozmowę, tak strasznie nie chciałam Go stracić a wtedy wydawał mi się tak strasznie naciskał Bartek. -Zależy mi, cały czas mi zależy ale boję się że Tobie już przestało. -Nie, nie przestało tylko mam za dużo obowiązków, codziennie treningi, wyjazdy i mecze pochłaniają cały mój czas. Wiem, że to nie usprawiedliwia tego, że wtedy nie przyjechałem ale zasypiałem na stojąco i nie chciałem spowodować jakiegoś wypadku. -Powinieneś wtedy zadzwonić i mi to wszystko wytłumaczyć. -Wiem, przepraszam. -Bartek wkurzyłeś mnie wtedy strasznie, naprawdę myślałam, że coś Ci się mogło stać. Widziałam skruchę w jego oczach, podszedł do mnie i mocno przytulił. Przez chwilę stałam jak słup soli i się nie ruszałam ale czułam coś do tego idioty. Zarzuciłam ręce na jego szyję, Bartek mocniej zacisnął ręce na mojej talii i się wyprostował przez co moje stopy oderwały się od ziemi. Wtuliłam twarz w jego obojczyk a nogi oplotłam wokół jego bioder. Nie wiem jak długo tak staliśmy minutę, dwie czy kilka godzin, po prostu chciałam zostać w jego ramionach aż do wieczności. Wróciliśmy spacerkiem do samochodu. Zanim wsiadłam do samochodu Bartek podszedł do bagażnika i coś wyciągnął. To "coś" schował za plecami podszedł do mnie i wręczył mi wieeelki bukiet czerwonych róż. -To w ramach delikatnie mnie pocałował. Kiedy zajechaliśmy pod halę gdzie trwał (jeszcze) mój trening, dochodziła 17. Trener mnie zabije ale trudno, wzięłam torbę i śmiałym krokiem weszłam do budynku. Jeszcze nie zdążyłam przekroczyć progu szatni a już usłyszałam krzyk pana Adama. -Tośka!!!!!!!- odwróciłam się na pięcie. -Tak, trenerze? -Wiesz która jest godzina?? -Wiem. -A wiesz o której zaczął się trening? -Wiem. -Jak masz jakieś dobre wytłumaczenie na swoje spóźnienie to słucham, jeśli nie to przebierz się i na weszłam do szatni, szybciutko się przebrałam i weszłam na parkiet zabierając po drodze piłkę z wózka. -Tośka!- znowu usłyszałam krzyk Biegasz!- odłożyłam piłkę z powrotem na swoje miejsce i biegałam dookoła boiska. Kiedy dziewczyny skończyły trening, pan Adam pozwolił mi przestać biegać. -Tosia podejdź do powiedział już trochę spokojniejszym Dobrze wiesz, że nie toleruje spóźnień, nie wiem co się stało ale musisz ponieść konsekwencje, nie zagrasz w przyszłym później trener rozmawiał ze mną już nieco mniej Kiedy będziesz grała kiedyś w uznanym klubie będą od Ciebie wymagać profesjonalizmu, to co dzisiaj zrobiłaś było bardzo nieprofesjonalne. Zawiodłaś mnie pierwszy raz od trzech lat, myślałem, że można zawsze na Tobie polegać. Idź się przebierz, spotkamy się przy samochodzie. Chociaż dostałam bolesną karę to jednak było warto. _________________________________________________________________ Siemanko Misiaki!! Ha! Pochwalę się Wam, byłam na maratonie strachu w Heliosie w piątek i było zaje..., bardzo fajnie ;D może ktoś też był, przyznawać się już już!! ;D A tak ogólnie u mnie to nudą wieje, chciała bym już poniedziałek bo pojadę sobie do domu na tydzień ;) A teraz coś śmiesznego z mojego życia, chyba każdy już widział zdjęcie Karola Kłosa w "rugbowskich" skarpetkach ze Spały, zobaczyła je moja współlokatorka i krzyknęła "ZULP!" oczywiście napisane było plus ale w odbiciu wyszło zulp, od teraz o Karolu będę myślała tylko i wyłącznie jako "Zulp" ;D Widzieliście już nową reklamę z Piotrkiem Hehe Żyłą?? ;D bo nadal leżę i nie wstaję :P Pozdrawiam wszystkich serdecznie ;** Do przyszłego poczytania: T. Z poprzedniej części rozdziału Chodząc tam i z powrotem przed domem przyjaciółki, nagle stanęłam jak wryta zauważając niewielką, białą rękawiczkę... całą poplamioną. - Cin, widziałaś to tu wcześniej? - zapytałam przestraszona, a jednocześnie szczęśliwa tym odkryciem, bo jeśli to nie jest rękawiczka ani jej, ani jej rodziców, może to oznaczać, ze należała ona do mordercy. A wtedy dowiemy się kim mógł być morderca, cóż... Przynajmniej taką miałam nadzieję. - Nie... To nie moje, a rodzice raczej nie mieli takich rękawiczek. Do ogrodu używali zawsze czar... - przerwała - Amber... - zaczęła patrząc przed siebie. Louis i ja podążyliśmy jej śladem. Po drugiej stronie chodnika stał... AMBERLEE Po drugiej stronie chodnika stał... Adam! Jego sylwetkę, sposób w jaki trzymał papierosa i wypuszczał dym z ust poznałabym wszędzie! Jego twarz w połowie zasłonięta kapturem, w świetle lampy ulicznej wyglądała naprawdę strasznie, aż poczułam ciarki w całym ciele. Chciałam do niego podejść, zapytać czy coś widział i już odwracałam się do przyjaciół by poinformować ich o moich zamiarach kiedy nagle zniknął w ciemnościach. Przeklinałam los, że akurat na tej ulicy stała tylko jedna lampa oświetlająca drogę. Rozglądałam się wszędzie próbując wypatrzeć brata, ale nigdzie go nie było, jakby wyparował, zniknął jak dym papierosowy wypuszczony z jego ust. Postanowiłam jednak nie odpuszczać i zadzwoniłam do niego, jednak nie Wiecie... - odwróciłam się do przyjaciół - Pójdę do domu, zobaczę co się Nie pozwolę ci pójść samej - stwierdził Lou, a Cintia dorzuciła, że również pójdzie ze mną, ja jednak wolałam pójść tam sama. Ich obecność mogłaby jedynie zezłościć rodziców... I być może samego Adama o tym przyjaciołom i obiecałam, że będziemy w stałym kontakcie telefonicznym, a następnie poszłam do swojego domu. Może nie stresowałabym się tak przechodząc przez próg własnego mieszkania, jednak po wydarzeniach z tego dnia wcale nie czułam się dobrze. Było bardzo późno i może dlatego wszędzie były zgaszone światła, ale zdziwiło mnie dlaczego w garażu Adama akurat pali się światło. Może zapomniał zgasić, albo... Nie, nie mogłam jeszcze myśleć o najgorszym!Poczułam wibrację telefonu w tylnej kieszeni spodni. "Liam napisał, że ma wiadomości od policji, która poszła do domu Langdona, zadzwoń!" Wiadomość była od Louis'ego. Odpisałam mu jedynie "za chwilę" i schowałam z powrotem telefon. W pierwszej kolejności chciałam dowiedzieć się dlaczego światło w garażu było zapalone i co się tam działo. Może nie był to dobry pomysł, ale w głębi duszy czułam, że może mi to pomóc. Parę kroków od drzwi garażu znów dostałam wiadomość tekstową o Lou. "Wysłałem do ciebie policję, są gdzieś przy głównej ulicy więc jak coś będzie się działo to krzycz. Martwimy się o ciebie!"- Człowieku, nie widziałeś mnie dosłownie dziesięć minut! - pomyślałam i odwróciłam się, by sprawdzić czy policja rzeczywiście stoi za mną. Trzech mężczyzn gotowych do akcji stało przy wozie policyjnym, jednak ich ubiory wcale nie wyglądały na mundury policyjne. Uznałam jednak, że chcą się zamaskować i dlatego wyglądali jak smarkacze, którzy w każdej chwili mogą zaatakować policyjny samochód. Uśmiechając się delikatnie i z rozbawieniem, podeszłam do drzwi garażu. Słyszałam rozmowę Adama z... Nie musisz zabijać, żeby udowodnić jej głupie uczucia! - krzyczała... mama?!- A powiedziałaś jej prawdę na samym początku? - usłyszałam głośny plask, który towarzyszy zazwyczaj uderzeniu w twarz - Powiedziałaś, pytam się?!- Nie - powiedziała o dziwo spokojnie - Chciałam, żebyś ją potrącił, ale nie było mowy o morderstwach!- Bo wtedy nie było mowy o tym, że jest Rozumiesz, że to był powód mojej złości kiedy widywała się z tym Tomlinsonem!- A nie pomyślałaś, że ona nie pozwoli ci go skrzywdzić? - Po czyjej jesteś teraz stronie, Adam? - zdziwiony głos matki jednocześnie zdradzał jej strach. Wycofałam się nieco, by machnąć na policjantów, którzy bardzo cichym ale szybkim krokiem kierowali się w stronę garażu. Poprosiłam, by stali za mną i przysłuchiwali się Po niczyjej. Teraz... Po niczyjej - powtórzył Adam - Kocham tą zdzirę i zawsze kochałem. Chciałem, by myślała że to Louis zamordował tę kobietę, która... - zaśmiał się - Nie jest matką Cintii Black - dodał, a ja zdziwiona spojrzałam na policjantów, po czym podałam jednemu z nich swój telefon i poprosiłam by zadzwonił do Louis'ego i o wszystkim mu powiedział. Kiedy policjant odszedł kawałek od nas, wróciłam do przysłuchiwania się rozmowie...- ... i nie pozwolę byś dalej zgadzała się na te spotkania Amberlee z Tomlinsonem - jego nazwisko niemal wypluł - Dlatego postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce - powiedział i ponownie zaśmiał się z wyższością - Następnym celem jest Louis Tomlinson!W tamtej chwili nie wytrzymałam i otworzyłam szerzej drzwi do garażu pozwalając dwóm policjantom wkroczyć do akcji. Szybko podbiegli do Adama i uniemożliwili mu jakikolwiek ruch, a ja wołając szybko mężczyznę, który od nas odszedł podeszłam do matki. Nie przytuliłam jej, nie ucieszyłam się że nic jej nie jest. Po prostu chciałam uniemożliwić jej wyjście. Kiedy jeden z mężczyzn skuł Adama kajdankami, zabrali się za mamę. Wezwali posiłki, a ja rozejrzałam się po całym Pani Black! - krzyknęłam podbiegając do związanej w kącie z jej ust zawiązaną chustkę i rozwiązałam ręce. Mama mojej przyjaciółki rzuciła się na mnie płacząc cicho i dziękując za ratunek. Po dość dłuższej chwili postanowiłyśmy obie wstać i wyjść z garażu. Dwa wozy policyjne przyjechały pod dom zabierając Adama i matkę, a do nas podbiegło pięć osób. Cintia, Louis i trzech policjantów. Pani Black rzuciła się w ramiona córki i obie zaczęły płakać, a ja również płacząc podeszłam do Louis'ego i przytuliłam się do niego mocno. Szeptał coś, ale nie byłam w stanie go słuchać. Nie mogłam słyszeć czegokolwiek, bo w głowie wciąż miałam słowa Adama, kiedy rozmawiał z do domu Harry'ego, by odpocząć. Cintia i pani Black udali się na policję ponieważ policja chciała, by mama mojej przyjaciółki złożyła od razu zeznania. Ja byłam strasznie zmęczona, a Louis martwiąc się o mnie chciał bym odpoczęła, ja jednak nie mogłam... Została przecież jeszcze jedna sprawa do wyjaśnienia - co działo się z Gemmą?W salonie siedziała czwórka chłopców, przyjaciół Louis'ego, a Gemmy nie było nigdzie więc postanowiłam dowiedzieć się od razu gdzie jest i co powiedzieli policjanci, którzy poszli sprawdzić, co się z nią To nie Thomas był tym złym w całej sprawie - stwierdził bardzo poważnie Niall wstając z kanapy i podchodząc do mnie. Odrobinę się bałam jednak stałam prosto i wytrzymywałam jego spojrzenia w moją stronę - To wszystko twoja wina, Amber - wycedził przez zęby i już chciał coś zrobić, podniósł rękę, ale Harry rzucił się w jego Stary, daj spokój! - powiedział - Nie wiedziała przecież o niczym, sama chciała znać prawdę!- Mam nadzieję, że wie jaka jest ta prawda, bo jeśli dalej mamy to ciągnąć to lepiej zakończmy karierę już teraz! - krzyknął zdenerwowany i wrócił na swoje miejsce na na boku kanapy, obok Liama i zaczęłam opowiadać o wszystkim, czego się dowiedziałam. Miałam łzy w oczach, byłam zdenerwowana, zła i do tego zmęczona. Byłam adoptowana, Adam starszy ode mnie prawdopodobnie się we mnie zakochał i przejechał mnie wtedy samochodem, by później zwalić całą winę na Louis'ego i usunąć go sobie z drogi. Czy był naprawdę takim idiotą żeby myśleć, że tak nagle dam spokój i uwierzę jego słowa? A tak bardzo mu wierzyłam. Jednak moja wiara ma swoje granice...Od chłopaków dowiedziałam się, że Gemma i Thomas również znaleźli się na komendzie by złożyć zeznania. Adam prawdopodobnie związał Langdona, a kiedy Gemma uciekła napisała wiadomość do brata chowając się gdzieś przed tym ranek i kolejne problemy. Jednak nie tak ciężkie jak te z minionej nocy, ooo nie! Te problemy w porównaniu z tamtymi to... nawet nie nazwałabym ich problemami. Miałam jednak nadzieję, że kolejny członek mojej rodziny nie wyląduje w więzieniu... .............................................................................................................................................Tak więc witam was w ósmym już rozdziale forgiveness!Ten wydaje mi się trochę dłuższy niż poprzednie i jak widzicie udało mi się wyjść z tego "kryminału", chociaż lekko nie było. W ogóle to myślałam, że zostawię to opowiadanie w cholerę i po prostu odejdę bez pożegnania jednak odsunęłam od siebie te myśli i udało mi się naskrobać coś nadzieję, że rozdział choć trochę wam się spodobał i nie napaćkałam za Jestem szczęśliwą kobietą,mam dwójkę dzieci,wspaniałego że nie jest kolorowo każdego dnia,ale staramy się dochodzić do Zuzia ma 20 lat,a Olek ma 18,nie rozpiszę ile ja z Michałem mamy lat,bo to nie wypada,albo inaczej nie ma czym się zastanawiacie się jak można żyć z jedną osobą tyle lat,a ja wam odpowiadam można,bo każdego dnia poznajesz ją na nowo,ja też na początku myślałam że wiem o Michale wszystko a tu zaskakiwał mnie co dzień nowymi pomysłami i cechami których wcześniej u niego nie to ciągle mojej córce,która weszła w świat dorosłości,że powinna każdą decyzję poważnie rozważyć zanim wykona jakiś nie poszła w ślad Miśka,przejęła moją pięknie maturę i dostała stypendium do Stanów do szkoły artystycznej gdzie pomogą jej zdobyć wiele wiedzy o to Olek poszedł w ślady taty,już skubany jest w drużynie juniorów gdzie odnoszą wreszcie od 6 miesięcy zobaczę Zuzę która przylatuje na mecz Olka,grają o mistrzostwo z Brazylią,czy mi to czegoś nie przypomina?? - Kochanie idziesz bo się salonu wszedł Michał,ubrany w koszulkę naszego syna. - A nie czekamy na Zuzę,powiedziała że - Oj skarbie Zuzia mówiła że spotkamy się na się. - Nie rozmawiam z tobą głupku. - Pani Kubiak,proszę się nie gniewać. - Spadaj. - Pani mnie bardzo namiętnie. - Michał bo spóźnimy się na mecz. - Dobrze chodźmy,ale dokończymy to do Katowickiego się na nasze miejsca i wreszcie od dłuższego czasu zobaczyłam moją córkę. - mnie mocno,a później się nie zmieniła. - Drodzy państwo oto skład reprezentacji Polski: z numerem 1 Igor Nowakowski,z numerem 2 Antoni Winiarski,z numerem 6 Kamil Kurek,z numerem 9 Hubert Bartman,z numerem 10 Arkadiusz Wlazły,z numerem 13 Aleksander Kubiak,i na libero oczywiście Sebastian koło Julki,w końcu na hali byli wszyscy siatkarze żeby dopingować swoje dzieci które przejęły po nich rodzinny był strasznie time 15:15 na zagrywce staną nasz razu przypomniała mi się akcja sprzed 17 lat kiedy to Michał stał na piłkę i brazylijski libero nie zdołał odebrać zagrywki,czyli można zaliczyć to za asa znów skupiony na linii dziewiątego metra,uderzył bardzo mocno,szła na aut ale gracz nie zdołał się schować i otarła go piłka po wielka fala radości,byłam tak cholernie przeskoczył bandę reklamową i podbiegł do nas. - Mamuś się,przytuliłam go z całych sił to samo uczynił dekoracji na której nasz syn dostał MVP turnieju udaliśmy się do Żor żeby świętować sukces naszych dzieci. Przygotowałam kolację na którą Olek ma przyprowadzić swoją dziewczynę,a Zuza w oczach Michała to niezadowolenie,ale no cóż dorosły nam dzieci i musimy się z tym się pochwalić że razem z Julą prowadzę szkołę tańca,nie powiem mamy na prawdę wielu uczniów i nie tylko młodych,a Michał ze Zbyszkiem przejęli trenerstwo Jastrzębskiego Węgla. - Misiu tylko proszę nie narób dzieciom wstydu a najbardziej nakrywając do stołu. - No ale ona jest taka mała moja córeczka,myślisz że ona z tym chłopakiem już ten tego?-zapytał,a ja zaczęłam się śmiać. - Michał,ona jest dorosła nie będę się ją o to dzwonek do otworzyć. - Cześć mamuś,zapomniałem Olek i wszedł do środka z dziewczyną. - Dobrze że nie zapomniałeś towarzyszka mojego syna się zaśmiała. - Bardzo i do nas dołączył to moja dziewczyna Iga. - Miło mi państwa nam rękę. - Nam ciebie jeszcze poczekać bo Zuza się - Jak się do salonu a tu kolejny dzwonek no cholera przecież mają klucze tylko tak łazić muszę. - Mama,zapomniałam się Zuza. - Oj a głowę masz?-zapytałam. - O tym nie do akcji wkroczył Michał. - Mamo tato poznajcie mojego chłopaka, jak Michał go dobrze ogląda więc zareagowałam. - Miło nam cię poznać, podczas kolacji poznaliśmy się nam leciały lata,oczywiście dwa lata później Zuza się zaręczyła z Robertem,a nasz syn przekazał nam nowinę o tym że zostaniemy dziadkami on to odziedziczył po Miśku,ale od małego mu wpajał że trzeba się rozmnażać więc teraz jedziemy do Rzeszowa do Igły,jak co roku robimy imprezę gdzie spotykamy się całą paczką i tak sobie przypominamy nasze śmieszne historie bo w końcu Nie samą siatkówką człowiek żyje,a ja z Michałem wspominamy tą naszą taneczną siatkówkę....... I dotarliśmy do końca tej historii,teraz podziękowania,oczywiście wszystkim tym co czytali i komentowali i tym którzy tylko czytali :) Dziękuję z całego serca i mam nadzieję że mój kolejny blog też odniesie taki sukces,dzięki wam chce się rano wstawać i pisać rozdziały,wymyślać w głowie niestworzone historię,dzięki że te moje wypociny doceniacie :) Zapraszam również na na pierwszy rozdział :) Pozdrawiam Aga Rozdział 11 "Pewnie,przystojniaku" Życie jest małą ściemniarą,wróblicą,wygą,cwaniarą, Plączę nam nogi i mówi idź ! Nie wiesz, nie ufaj mi ! Życie jest małą ściemniarą,francą,wróblicą,cwaniarą, Plącze nam nogi i mówi idź ! Wkręceni w zgubną nić ! Rozdział z dedykacją dla Viki Verads :) Leon Jestem cały zdenerwowany,mój przyjaciel Federico nie wrócił jeszcze do hotelu,chociaż dawno minęła godzina wejścia do niewiedzą o tym nauczyciele,że go do tej pory nie jak susły zasnęli dwie godziny najchętniej poszedłbym się spać,ale nie mogę myśląc o tym,że Fede jeszcze nie wrócił do hotelu. Czułem,że jeśli on wróci będzie potrzebował się komuś 5 minutach usłyszałem,że do naszego pokoju ktoś otwiera kluczem drzwi,wchodzi do przedpokoju,w nim zapala lampkę nocną,odkłada klucze na komodę,ściąga buty i coś wiesz na idzie w stronę łóżek,w końcu orientuję się,że przyszła nasza zguba. - No w końcu jesteś,gdzie byłeś ? Wiesz jak się Powiedziałem to cicho,aby nie obudzić reszty i miałem do niego pretensje o to,że nie zadzwonił,ze wróci późno. - Przepraszam,zapomniałem telefonu i nie miałem jak zadzwonić,żeby wam powiedzieć,że zrobię sobie bardzo długi Odparł,i usiadł się na swoje łóżko,powtórzyłem jego czynność i usiadłem obok niego. - Wszystko jest okey,nie martw chciałeś go pocieszyć,coś jest na rzeczy. - No ale tak wyszło. - Dlaczego zniknąłeś ? Coś się stało ? - Powiedz mi jedno dlaczego dziewczyny są takie,że potrafią cię okłamywać bardzo długo i nawet nie za drgną na dalej w nie brną. - Może boją się,reakcji kogoś komu miałby to bywa i różne są reakcje. - W moim życiu od dzisiaj panuję jeden wielki chaos i nie umiem go poukładać. - To coś jest związane z Ludmiłą ? - Yhmm i nie wiem jak z nią mam zacząć rozmowę. - Może na spokojnie,wtedy wszystko się wyjaśni. - Ale ja nie umiem porozmawiać na spokojnie,musi kilka dni przeminąć,żebym coś zrozumiał. - To daj sobie i jej czas,może wtedy coś się wyjaśni. - Zobaczę. - Idę spać,dobranoc ! Tylko pomyśl o czym ci mówiłem ! - Poklepałem go po plecach i położyłem się do łóżka,zasnąłem w szybkim tempie. ~Następny dzień~ Ludmiła Szukam wszędzie Federico i nie mogę go znaleźć,gdy byłam w jego pokoju chłopacy mówili,ze wyszedł godzinę temu się wieczorem zachowywał się podobnie nic nikomu nie mówi za dużo i ucieka,jakby go coś męczyło,gdybym wiedziała tylko się o niego ! Jest zauważyłam go w pobliskim parku,ale w nim pięknie,tak romantycznie,może to jakiś znak ? - Federico wszędzie Cię szukałam ! - Powiedziałam szczęśliwa,widząc,że jest cały i go pocałować ale się odsunął,musi być coś nie tak-mówiła mi moja podświadomość. - Nie potrzebnie,powiedziałem chłopakom,że Powiedział oschle i w ogóle nie spojrzał na mnie. - To wiem,ale dlaczego unikasz mnie ? - Spytałam się nie pewnie,a cała moja dusza była zła na niego i zawiedziona. - Zdaję Ci pod nosem. - Coś się stało ? Jesteś jakiś spięty,inny. - Nic się nie wyciągaj pochopnych Krzyknął,przeraziłam się jego tonem i zachowaniem wobec mnie. - Nie chciałam cie Powiedziałem nie pewnie,nie wiedząc jak może zareagować. - Ale to zrobiłaś,nie chcę z tobą mnie ! - Tylko ja nie wiem co zrobiłam źle,wytłumacz mi ! - Żarzą bardzo dziwny wobec mnie. Zachowywał się jakbym stała się dla niego obca i nie się z nim stało. - Nie chcę z Tobą rozmawiać, Krzyknął i rozkazał mi wykonać jego rozkaz,nie poznaję go to nie ten sam chłopak ,w którym się zakochałam,któremu oddałam moje serce. - Możesz mi wyznać co cie Oznajmiłam sympatycznym głosem,nie chciałam,żeby wyczuł,że straciłam chęci do walczenia o niego. - Lepiej będzie jak ja Powiedział i sprytnie mnie ominął. - Federico,Fede...- Krzyczałam jego imię i postanowiłam pobiec za to nic nie dało bo uciekł mi z pola widzenia i wróciłam do hotelu aby porozmawiać o tym z dziewczynami. Violetta - Hej Leon ! - Krzyknęłam uradowana widząc mojego przyjaciela,chodzącego po holu hotelowym. - No cześć, przywitałaś się ze Oznajmił uradowany i stanowczy. - No to co proponujesz ? - Spytałam wesoło i zaciekawiona tym czego mu brakuję. - Przytulas,ale bardzo Powiedział uradowany,myśląc o tym,że na sto procent się zgodzę. - Dla Ciebie Powiedziałem ledwo przez śmiech. - Ej ten przytulas trwał za krótko na takie warunki się nie Udał,że obraził się na mnie,że za mało się przytulaliśmy,chyba to pewno mu wystarczyć. - Przestań strzelać foszki,tylko się ciesz,że w ogóle cię przytuliłam,bo nie musiałam. - Niech Ci będzie,ale zapamiętaj sobie jedno Leon Verdas nigdy nie strzela fochów. - Dobrze,już się nie kłócimy nie lubię,jak jesteśmy źli i obrażeni na siebie. - A kiedyś byliśmy ? - Na przykład wczoraj,ale szybko mi przeszło. - Na mnie,nie potrafisz się długo gniewać. - Czyżby ? Mogę spróbować - Przestań,nie zrobisz tego. - A niby czemu ? - Nie pozwolę Tobie,bo mi za bardzo na Tobie zależy,kochanie. - Leoś ! - No co nie chciałem,żebyś wyglądała jak słodki buraczek,ale ślicznie się rumienisz. - to robić. - Jeśli wyjdziesz ze mną dzisiaj na krótki spacer. - Niech Ci będzie. ~ 20 minut później ~ - Dziękuje,ci bardzo za śliczny spacer po Paryżu,ale zdecydowanie był za krótki. - Możemy to powtórzyć,jutro zapraszam cię na cale popołudnie spędzone ze ty na to ? - Jeśli przyjdziesz po mnie,to czemu nie. - To jesteśmy śliczna po Ciebie o 15:00,okey ? - Pewnie,przystojniaku ! - Od kiedy zaczynasz naśladować mnie. - Sama nie wiem, go w policzek. - No mi,a ja zniknęłam w drzwiach pokoju dziewczyn. Federico Kiedy znowu zauważyłem,że Ludmiła idzie w moją stronę,postanowiłem jej wszystko powiedzieć. - Chcesz się dowiedzieć dlaczego z Tobą nie rozmawiam ? - Zacząłem z nią rozmowę,bez owijania. - No raczej,między nami były wszystko w porządku,dopóki tutaj nie przyjechaliśmy,coś się stało kochanie ? - Gula stanęła mi kiedy zwróciła się do mnie kochanie,jak ona może się jeszcze do mnie zwracać po tym wszystkim. - Nie mów więcej do mnie kochanie,bo nie jesteśmy już razem ! - Krzyknąłem na nią wściekły. - Co ty mówisz ? - Nie dowierzała. - Co słyszysz,nie chcę tracić przez ciebie humoru,chcę się tutaj dobrze bawić ale nie z tobą tylko z Oznajmiłem jej pewny,nie chciałem,żeby poczuła się złe,ale chciałem jej to wygarnąć. - Czemu jesteś taki oschły do mnie ? - Widziałem,ze w jej oczach zbierały się łzy,ale ja się na to nie nabiorę. - Wiem o twoim pocałunku z co na drugi dzień płakałaś,a ty oświadczyłaś mi,że nic się nie stało. - Bo to nie miało dla mnie znaczenia,więc dlaczego miałabym o tym wspominać. - Żebyś była ze mną szczera w niektórych sprawach,może bym Ci wybaczył gdybyś wiedziała,że dla mnie postawą związku jest szczerość. - Federico,tylko,że mama mi Powiedziała cicho,a łzy leciały jej ciurkiem. - I o tym też nie wspomniałaś,a może ona mi to Zacząłem się zastanawiać nad tym,jaki cel miała matka Ludmiły,aby nas rozdzielić,dowiem się,kiedy wrócimy do BA. - Ale co ? - Spytała nieświadoma i jakby zagubiona w tym co mówi. - Twoją cholerną bolącą zdradę,nie chcę z Tobą dłużej rozmawiać. - Federico,zaczekaj ! - Nie mamy o czym mówić to koniec z nami ! - Powiedziałem oschle i ruszyłem przed siebie,nie chciałem dłużej patrzeć na nią i słuchać jej wyjaśnień,bo to już nie miało sensu. ~~ ~~ No i bum Xd Nie ma Fedemiły rozstała się,no cóż tak bywa ;) Ludmiła i tak będzie walczyć o swoją miłość lub się podda,zobaczę co z tego może wyniknąć ;p Leon i Violetta,w kolejnym rozdziale razem wychodzą i czy coś z tego wyniknie ? Rozdział 12 = 8 komentarzy :) Rozdział 10 "Zawsze będę przy tobie " To nic, kiedy płyną łzy,bo świat ma już dosyć ich . Dobrze wiesz, że warto zawsze próbować raz jeszcze Dziękuję Ci bardzo,że jako jedyna poświęciłaś czas dla mnie i napisałaś OS. Twój One Shot był śliczny,ale nie miał z kim konkurować,więc dostaniesz te wyjątkowe nagrody skrzynką g-mail,a później pokaże co dostałaś na blogu :) Oczywiście kolejne rozdziały będą dedykowane tobie ;**** Więc teraz przejdźmy do OS'a. Tytuł: "Miłość pozornie nie możliwa". Piękna, młoda 24 letnia szatynka śpieszy na spotkanie z przyjaciółką. I tak jest już spóźniona. Violetta uwielbia spotkania z Francescą. Przyjaciółka teraz jednak zaniedbuje ich przyjaźń z powodu chłopaka. Szatynce nie przeszkadza to, ponieważ obiecywały sobie, że nigdy chłopak nie zepsuje ich przyjaźni. "Miłość to najprostszy czynnik,którego czasami nikt nie potrafi zrozumieć..."-Viki Verdas -- Dziewczyna usłyszała kawałek piosenki "Boom Clap" co sygnalizowało, że dzwoni jej telefon. Zaczęła nerwowo szukać go w torebce. Nie zauważyła jednak pewnego chłopaka, z którym, niestety się zderzyła. -Patrz jak..-Nie dokończyli ponieważ spojrzeli sobie w oczy. Nie byli w stanie powiedzieć już nic. Zatonęli w swoich oczach...Patrzyli jak zahipnotyzowani. Dopiero po jakimś czasie doszli do siebie. -Przepraszam, ja..Zagapiłam się. -Nie to ja przepraszam. Śpieszę się na spotkanie, tak właściwie jestem już spóźniony a muszę iść jeszcze do kwiaciarni. Przepraszam jeszcze raz i i odszedł. Dziewczyna nadal stała zszokowana. Czuła się tak..Dziwnie? Nie...tak niezwykle. Przypomniała sobie o spotkaniu z przyjaciółką. Kawiarnia, w której miała się z nią spotkać znajdowała się tuż za rogiem. Już po chwili 'biegu' znajdowała się na miejscu. Zobaczyła Francescę, więc podeszła do stolika przy którym siedziała. -Cześć Fran, przepraszam za w pośpiechu i na przywitanie pocałowała Fran w przed chwilą zderzyłam się z takim chłopakiem..-Dodała po czym westchnęła. -Fran, przecież widziałam go pierwszy i prawdopodobnie ostatni raz w życiu, a ty o amorach mi gadasz! -No bo ty jeszcze nigdy wzdychałaś gdy mówiłaś o chłopaku, a tym bardziej jeśli widziałaś go pierwszy raz w życiu! Opowiadaj!-Powiedziała, podkreślając słowo 'nigdy'. -Ale to był zwykły chłopak o..Pięknych zielonych oczach..Nie, nie to były zwykłe zielone oczy. Tak... -No przyznaj spodobał ci się? -Dobra już kończę. A bo wiesz, mam nadzieję, że się na mnie nie zdenerwujesz, bo... -Mój chłopak tu przyjdzie...-Powiedziała i spojrzała ma szatynkę wzrokiem mówiącym 'Przepraszam'. -I za co mam być zła? Kochacie się, spędzacie razem czas, tylko pozazdrościć... -Ale tak ostatnio, mało czasu ze sobą spędzamy. Gdy w końcu mamy czas żeby się spotkać to ja zapraszam mojego chłopaka! Jestem okropna! -Nie prawda, jesteś kochaną przyjaciółką. A kiedy ten twój chłopak przyjdzie? -Chwilę..-Powiedziała zerkając na jakąś minutkę. -O już jest!-Krzyknęła i wstała. Skierowała się do drzwi, a to co Violetta tam zobaczyła... Zobaczyła tam tego chłopaka, który przytulał Fran...Podeszli do zszokowanej szatynki. -Vilu to jest mój chłopak Leon, Leon to moja najlepsza przyjaciółka i podałam rękę Leonowi. Gdy dotknął mojej ręki, przez moje ciało przeszedł przyjemny, ciepły dreszcz. -Wiecie co, ja już muszę iść. Przepraszam Fran, i czym prędzej wyszłam z kawiarni. -Super! Zakochałam się z chłopaku przyjaciółki!-Krzyknęłam gdy byłam już daleko od kawiarenki. Tydzień później Przez ostatni tydzień Violetta spędzała każdą wolną chwilę z przyjaciółką. I Leonem. Szatynka była przekonana, że uczucie do szatyna było przelotne i nietrwałe. Tym czasem zauroczenie przerodziło się w miłość. Nie odwzajemnioną...Przynajmniej tak myślała. Prawda była zupełnie inna. Tak naprawdę, Leon również poczuł coś do Violetty. To było coś wyjątkowego. Tego nie czuł nawet przy Francesce. Myślał, że to nic nie znaczy. Jednak przez ten tydzień, poczuł, że to uczucie jest prawdziwe. Nie chciał zranić Fran ponieważ widział, że bardzo go kocha. Jego uczucie do niej jednak powoli wygasało. Wracając do Violetty. Szatynka właśnie czeka na przyjście Fran. Ma ona do przekazania coś ważnego. Dziewczyna siedzi na kanapie. Gdy usłyszała dzwonek do drzwi, zerwała się jak poparzona i podbiegła do ''wrót'' do jej królestwa. Gdy je otworzyła ujrzała swoją ucieszoną przyjaciółkę. -Cześć Violu! Od razu mówię o co chodzi bo się śpieszę.. -A może wejdziesz do środka?-Przerwała jej. -Nie! Słuchaj chcesz jechać z nami do domku nad morzem?! Na 4 dni. Wyjazd jutro! -Z jakimi wami?.. -No ja i Leon! Z jedne strony będę dużo czasu z nim spędzać, a z drugiej to przecież chłopak mojej przyjaciółki-Myślała -No dobra mogę pojechać. -Jej!!! Jak super a teraz lecę bo muszę się przygotować na randkę! -Leć! ze sztucznym uśmiechem. 3 dni później Dziś 3 przyjaciół spędza ostatnią noc w domku letniskowym nad morzem. Przez te 3 dni Violetta jeszcze bardziej zbliżyła się do Leona. Nie może tak po prostu przestać o nim myśleć, czy odkochać się. Teraz jest prawie pewna, że to nie jest zwykłe zauroczenie a prawdziwa miłość...Nie odwzajemniona niestety...Ale dziś nie przejmują się problemami. Umówili się, że zorganizują sobie mały wieczór filmowy. Violetta i Francesca przygotowują jakieś żelki i chipsy a Leon podłącza dekoder i szuka filmów. Około godziny wszystko było gotowe. Usiedli na wygodnej kanapie w pokoju i zaczęli oglądać film "Władca Pierścieni".Pod koniec filmu Francesca wstała. -Przepraszam was, ja pójdę się już położyć. -Iść z tobą?-Zapytał Leon. -Nie, nie trzeba. Pogadajcie, pooglądajcie sobie, w końcu zależy mi na waszych dobrych i zaśmiała się po czym poszła do swojego pokoju. Między Leonem i Violettą panowała niezręczna cisza. W końcu Leon się odezwał. -Jak długo znasz Fran? -Znamy się od podstawówki. -Aha.. -A wy? -Poznałem ja w parku. Zderzyliśmy się. -Tak jak my?-Zapytała już rozluźniona. -No, się. Rozmawiali jak przyjaciele, którymi podajże byli. Film ich nie interesował. Zajęli się poznawaniem się. Śmiali się jak dzieci. -Ale przyznaj, że jak zobaczyłeś mnie wtedy w kawiarni to się zdziwiłeś!-Powiedziała a tak właściwie krzyknęła roześmiana. -Ale ty też! -Nie ja nie, ale ty tak! -Ty też! -Nie! pewny siebie. -Nie!-Powiedziała i walnęła go poduszką, która leżała obok niej. -Ładnie to tak???-Zapytał i uderzył poduszką Violettę. Zaczęli się ganić po całym domu. Biegali między kanapą, stołem, pod krzesłami. Gdy Violetta nie miała siły już biegać stanęła i odwróciła się. Leon był rozpędzony i gdy zobaczył, że Violetta stanęła próbował się zatrzymać. Nie udało mi się to i wpadł na nią. Oboje spadli na kanapę stojącą za nimi. Ona leżała pod nim a ona na niej. -No to trochę speszony. Patrzyli sobie w oczy. Tak jak za pierwszym razem gdy się spotkali. Ona pod wpływem chwili podniosła głowę i musnęła jego usta. On pomimo zdziwienia odwzajemnił pocałunek. Violetta była w szoku. Musiała to zrobić. Dała upust wszystkim emocjom i uczuciom, które w sobie gromadziła. Po chwili jednak przypomniała sobie o ich sytuacji. On ma dziewczynę, którą jest jej przyjaciółka. Szybko oderwała się od szatyna. -Nie..Nie mogę! Pobiegła do swojego pokoju, w którym się zamknęła. Leon był w tej samej pozycji co wcześniej. Jeden gest potwierdził jego wszystkie obawy... Zakochał się...Ale to nie możliwe. W przyjaciółce swojej dziewczyny? No właśnie...On ma dziewczynę. Wstał i zapukał do pokoju Fran, miał nadzieje, że jeszcze nie śpi. Otworzyła mu zaspana przyjaciółka. -Obudziłem cię? -Nie..Wchodź. Wykonał polecenie dziewczyny. -Mam problem. -Gadaj. -Zakochałem się. Przepraszam, ale między nami nie ma tego co na początku. -Rozumiem.. Nie ukrywam jest mi smutno, ale ja też to zauważyłam. Co to za szczęściara? się. -Ooo...Ona cię..? -Tak. -Jaka byłam głupia! Nie zauważyłam, że mojej przyjaciółce podoba się mój, były już teraz, chłopak!!! -Nie jesteś głupia. Ja też tego nie zauważyłem, ale po tym pocałunku poczułem coś niesamowitego. Leon rozmawiał jeszcze długo z Fran. Powiedział mu, że jutro powinien powiedzieć jej co do niej czuje. Tak tez zrobi a teraz poszedł spać. Nie będzie miał takiej szansy choć jeszcze o tym nie wie... Violetta postanowiła, że wyjedzie. Odebrała chłopaka przyjaciółce, przez nią będą cierpieć.. Nie zobaczą już jej nigdy więcej. Spakowała się, napisała list do Fran i wyjechała. Niezauważona, zostawiła ich bez żadnych osobistych wyjaśnień. -- Obudziły go krzyki. Francesca krzyczała, a raczej darł się w niebo głosy. Wstał z łóżka i poszedł w kierunku źródła krzyków. Gdy zobaczył zrozpaczoną Francescę leżącą na pościelonym łóżku w swoim pokoju, podszedł do niej i przytulił. -Co jest? -Ona wyjechała..-Powiedziała. -Co? -Wyjechała, zostawiła nas. W jej pokoju nic nie ma. Zabrała wszystko i pojechała. Poszedł do pokoju Violetty. Faktycznie. Nic tam nie było. Nie! Zaraz, zaraz była tam biała koperta. Leon wziął ją i zaniósł Francesce. -Co to?-Zapytała zdziwiona. widać, że koperta! -To do mnie? -Skoro pisze na niej Francesca to chyba i przeczytaj. -Ty to -Nie, nie czyta się cudzych korespondencji. Chwyciła list drżącymi rękoma. Otworzyła ją, wyciągnęła kartkę, którą rozłożyła i zaczęła czytać. Fran, bardzo chce cię przeprosić za zaistniałą sytuację. Jestem okropną przyjaciółką... Jak mogłam zakochać się w twoim chłopaku? Tak, zakochałam się w Leonie. Prawdopodobnie już o wszystkim wiesz. Chciałam tylko cię przeprosić, i powiedzieć a raczej napisać, że więcej nie będziesz miała ze mną problemu. Wyjechałam i nie wiem kiedy wrócę. Proszę na dzwoń i nie szukaj mnie. Nikt nie powie ci gdzie jestem. Przepraszam za wszystko. Jestem okropną przyjaciółką. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. Viola I jeszcze jedno. Powiedz Leonowi... A zresztą. Nic mu nie mów. Violetta. -Co ze mnie za przyjaciółka.. 6 miesięcy później Francesca i Leon wbrew woli Violetty oblecieli pół świata w poszukiwaniu szatynki. Tamtego kwietniowego dnia widzieli ją po raz ostatni. Francesca codziennie dzwoni do Violetty, jednak za każdym razem ona odrzuca połączenie. Oni nie poddają się. Jak co dzień Fran idzie do Leona. Gdy jest już przed drzwiami dzwoni domofonem. Mosiężne drzwi otwiera jej szatyn. -Hej, po czym wpuszcza ją do środka. Francesca siada na kanapie a miejsce obok niej zajmuje szatyn. -Dzwonimy? -Tak. To nasza dokładnie 184 próba dodzwonienia się do niej. -Tak. Dobra dzwoń. Francesca wybrała numer do swojej przyjaciółki i nacisnęła zieloną słuchawkę. Ku jej zdziwieniu Violetta odebrała. F: Violetta?-Gdy Leon usłyszał, że jego przyjaciółka rozmawia z Violettą na jego twarzy pojawił się uśmiech. V: Tak, Fran tak tęskniłam! F: A jesteś w Buenos Aires?! F: No to oczywiście! Dziś o 12! Za godzinę! V: Oczywiście! Będę! W parku? -I co? -Idziemy do parku!-Krzyknęła i przytuliła się do później Fran czeka na Violettę w parku. Szatynka nie wie, że Leon również tu jest. Schował się za drzewem. On i Fran mają pewien plan. Minutę później Francesca zauważyła Violettą wchodzącą na teren parku. Dziewczyny przytuliły się i zaczęły rozmawiać. Violetta przepraszała, że wyjechała i, że rozwaliła jej związek. Francesca po 30 minutach rozmowy postanowiła włączyć jej plan w życie. -Violetta, czemu nie powiedziałaś mu? -Komu? -Nie udawaj, dobrze? Czemu nie powiedziałaś Leonowi? -Ale czego mu nie powiedziałam?-Udawała głupią. -Tego, że go kochasz, na przykład? -Tak Francesca. Miałam podejść do niego i powiedzieć, och Leon mam gdzieś, że jesteś chłopakiem Fran ja cię kocham!-Powiedziała z wyczuwalnym sarkazmem w głosie. -Ja tez cię Leon, który w tym momencie wyszedł z za drzewa. Violetta zszokowana odwróciła się. Zobaczyła szatyna z wielkim bukietem czerwonych róż. -A-ale jak? Zaśmiali się. Nawet nie zauważyli kiedy Francesca ulotniła się zadowolona do domu. Usiedli na ławce. Zaczęli wyjaśniać sobie sytuację z przed 6 miesięcy. -Violu, czy ty byś chciała być moją dziewczyną?-Zapytał niepewnie po jakimś czasie. -Oczywiście, że tak!-Krzyknęła i pocałowała szatyna. On pogłębiał pocałunek. Cieszyli się, że w końcu po tak długim czasie, mogą być razem, bez żadnych lata później -Czy ty Violetto Castillo bierzesz za męża Leona Verdasa i ślubujesz mu miłość, wierność i uczciwość małżeńską?-Pyta ksiądz. Tak, dziś odbywa się ślub Violetty i Leona. Są bardzo szczęśliwi. -Tak. -A czy ty Leonie Verdasie bierzesz za żonę Violettę Castillo i ślubujesz jej miłość, wierność i uczciwość małżeńską? -Tak. -W takim razie ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę zdanie ksiądz skierował do męża Violetty. Leon przyciągną kobietę swojego życia i pocałował bardzo namiętnie. Nareszcie będą razem..Teraz już na zawsze. 3 miesiące później Dziś Wigilia. Wszyscy rozpakowują prezenty. Wszyscy to znaczy- Violetta, rodzice Violetty, rodzice Leona, wszyscy przyjaciele państwa młodych i Leon. Pan Verdas jako ostatni rozpakowuje swój prezent. Czemu? To wszystko za sprawą pani Verdas, która akurat dziś chce powiedzieć swojemu mężowi o tym, że jest w 2 miesiącu ciąży. Bardzo trudno było jej ukryć ten fakt przed mężem, ale się udało. -Kochanie teraz twoja Violetta i podała paczuszkę swojemu mężowi. Nikt nie domyśla się co jest w pudełku, ponieważ nikt nie wie, że szatynka jest w ciąży. Leon otworzył zielone pudełko i szczęka opadła mu do samej ziemi. -Co stary? Dostałeś prezerwatywy?-Zaśmiał się przyjaciel Leona-Maxi. Uśmiechnięty Leon wyjął z pudełka 2 malutkie buciki. Jeden różowy, drugi niebieski. uśmiechnięta Violetta. Wszyscy zaczęli im gratulować. Jednak nie Leon. On jako jedyny stał z boku gdy wszyscy tulili Vilu. -Nie chcesz tego dziecka?-Zapytała bliska płaczu? On nic nie powiedział tylko podniósł ciężarną i pocałował namiętnie. -Bardzo się cieszę. Nawet nie wiesz jak.. I tak oto kończy się historia z początku nie szczęśliwej miłości. Nie...Poprawka. Tak zaczyna się, Zupełnie nowa historia, rodziny Verdas.. _ _ _ One Shot bardzo cudowny ♥! Co do tego,że była jedna nie jestem zła na was ;) I tak was wszystkich kocham O poranku obudziły mnie promienie światła,które próbowały przedostać się przez żaluzje do mojego słoneczne nie dały mi dalej spać jakby mnie ostrzegały,że jest bardzo ciężki dzień przede się z tego,że Tomas postanowił mnie odpuścić i zgodził się zostać moim przyjacielem na pomyślałam,że ubiorę się w różową na dół a na dole cała radosna siedziała mama,która coś podśpiewywała sobie. - O hej córcia co ty taka nie w humorze ? - A z jakie powodu mam skakać z radości co ? - No jak to z czego,nie świętujesz tego wspaniałego dnia. - Mówiąc wspaniały dzień,o co ci dokładnie chodzi ? - Z tego powodu,że rzuciłaś tą centymetrową grzywkę i wreście spotykasz się z normalnym chłopakiem. - A z czego wysuwasz takie podejrzenia ? I jak ty możesz obrażać Federico. - Nie udawaj,że nic nie kto wczoraj wieczorem w twoim pokoju całował się z Tomasem. Może mi za chwilę powiesz,że był to twój jeśli chodzi o Federico to ja mogę mówić co mi się żywnie podoba. - Przestań wygadywać takie i Tomas to było....nic bardzo nie stworzone rzeczy i zapamiętaj kocham Federico. - Gdybyś go kochała nie wyrabiałaś byś takich przynajmniej miała byś grosz szacunku do swojego chłopaka i byś go nie zdradziła. - Wiesz co,ja nie chcę tego się wyjaśniło i ja i Tomas jesteśmy tylko przyjaciółmi. - A Federico wszystko wie ? - Nie i się nie dowie. - Moja w tym głowa,że się dowie. - I tak ci nie uwierzy,nie masz dowodów. -Jeszcze się zdziwisz popatrz na to. - Nie wykorzystasz tego przeciwko mnie. - Zrobię wszystko abyś z nim nie czasu dwa tygodnie,po tych dwóch tygodniach obiecuję Ci,że on się Nie chciałam słuchać więcej gróźb mojej rację z tym,że nie powinnam okłamywać Federico,ale ja nie wiem co mam mu powiem to może mnie rzucić od razu ale ja bym nie wytrzymała bez z domu bez słowa nawet mamcia nie chciała mnie zatrzymywać,chyba wołała abym to na spokojnie sobie nie wiem co się ze mną dzieję. Jaka ja byłam głupia,że dopuściłam się do tego pocałunku,może na chwilę się zapomniałam,ale nie mogę usprawiedliwiać swojego zachowania,wiem tylko,że postąpiłam źle i muszę coś z tym zrobić. Federico Kiedy przyszedłem do szkoły po całym studiu szukałem się za nią stęskniłem dlatego chciałem ją jak najszybciej zobaczyć i przytulić się do niej jak najmocniej w szatnią usłyszałem płacz jakieś dziewczyny w pierwszej chwili nie pomyślałem sobie,że to może być moja blondynkę,ale po dalszym płaczu rozpoznałem ją,kiedy odtworzyłem drzwi od szatni zobaczyłem ją siedziała na podłodze i nie przestawała ją do siebie,po chwili były już wszystko w porządku. - Kochanie co się stało ? -Nnic takkiego. - Widzę,że jest z tobą coś nie były wszystko w porządku nie zachowywałaś byś się tak. Hej,uśmiechnij się i pamiętaj,że możesz mi powiedzieć prawdę. - Mogę Ci coś zachowasz to w sekrecie. - Obiecuję. - Moja przyjaciółka zdradziła swojego chłopaka,to znaczy pocałowała innego,który dla niej ten pocałunek nic nie bardzo boi się zachowania swojego chłopaka,jak na to ty co byś zrobił ? - Sam nie wiem,ale wiem,że na pewno tak szybko bym chyba nie wybaczył musiałbym się tym oswoić. Ale jeśli nic dla tej twojej przyjaciółki to nic nie znaczyło to się nie martw oni sami sobie - Tak masz rację. - To dlaczego płakałaś ? Z ich powodu ? - Może a nie Cię,że wczoraj się nie spotkaliśmy bardzo Cię Kocham chcę abyś o tym wiedział. - Ja to wiem i też Cię się. Leon Pablo przed chwilą powiedział,że wszystkich czyli naszą klasę zaprasza na aulę ma coś bardzo ważnego do ogłoszenia. - Drodzy uczniowie,wiemy,że jest to wasz ostatni rok w tej abyście jak najlepiej zapamiętali ten szczególny dla was za dwa tygodnie wyjeżdżacie na pierwszą waszą wycieczkę na pięć dni do wycieczki jest dla was ufundowany,musicie tylko przynieść zgodę rodziców i wycieczki będą : Antonio i jakieś pytania ? - Tak ja mam !-podniosłem rękę do góry. - Proszę,Leon zabierz głos. - Jak będą rozdzielone pokoje i o której wyruszamy ? - będą miały jedne wspólny pokój,jeśli się zgodzą,a chłopaki będziemy o około 8 nie ma więcej pytań zapraszam was do klasy. ~ Przepraszam za tak badziewny rozdział ;( Kochani dziękuję wam za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem,jesteście wspaniali <3 Mama Ludmiły szantażuję ją,czy z tego wyniknie co z tego wyniknie ? Następny rozdział pojawi się jeszcze nie wiem kiedy. Rozdział 10 = 8 komentarzy ;) Jak wam się podoba nowy wygląd bloga ? Przypominam o konkursie na OS,który trwa do 9 listopada. Jak na razie dostałam jedną pracę i jest mi strasznie smutno ;( Blog „ŻYCIE JEST MAŁĄ ŚCIEMNIARĄ.” Z PASJĄ ŻYJESZ JAK CHCESZ!Godzinami opowiadasz o rowerowych doznaniach. Z łatwością wyliczasz każdy załamek trasy. Z wypiekami na twarzy dyskutujesz o przełożeniach. Planujesz dalekie trasy lub pędzisz w nieznane leśnymi szutrami. Trudno z Tobą być. Patrzysz na świat przez koła roweru. Jak przez różowe okulary. „BĘDZIE, BĘDZIE ZABAWA !”POZNAJ PANA FARLEYAStoi w kącie. Najchętniej schowałby się w mysią dziurę. Ale nie ma takiej nory, w którą by się zmieścił. No chyba, że gawra niedźwiedzia. Co za wstyd. I jeszcze ten śmiech. I te wyzwiska. Tłuścioch, grubas, potwór. Niech tylko sypnie śniegiem. On im jeszcze pokaże ! Z BIELIZNĄ, CZY BEZ ?OSTUDZI CIAŁO A ROZGRZEJE SERCE. TEAM TERMOAKTYNYCH to osobliwy gatunek ludzki. „Pokonam siebie…” śpiewa z Feelem. Taką mam pewność. Podnosi poprzeczkę, z każdym wyjściem na rower. Uśmiechasz się pod nosem, ale przyznajesz mi rację. Bo jak wytłumaczysz „normalnym” ludziom zimowe jazdy. Że niby piękna aura, że to dla zdrowia. Taa, Zawsze chcesz „Wyżej, Mocniej, Dalej”. MNIEJ NIŻ ZERO. WYGRAJ SPARING Z ZIMĄ !„LADIES AND GENTLEMEN…LET’S GET READY RUMBLE !”Suchy mróz trzeszczy pod kołami. Kryształki lodu siekają twarz. Mrużysz oczy. „Hej, chcemy już do domu!” krzyczą zgrabiałe dłonie i stopy. Wrócisz do narożnika? Przegrasz sparing z zimą ? A może przygotujesz się na przyzwoitą rozpierduchę?

życie jest małą ściemniarą dzwonek